Art deco we wnętrzach: gdybym mieszkała w pałacu i miała worek pięniędzy

Styl charakterystyczny dla wzornictwa lat 1920-1940 jest niestety nieodpowiedni dla małych wnętrz. Aby odpowiednio wyeksponować ( i przede wszystkim zmieścić) ogromne gabarytowo meble, potrzeba naprawdę sporego metrażu. Gdybym miała 100-metrowe mieszkanie o wysokości 3,5 metra na pewno chciałabym umieścić w jego wnętrzu kilka ciekawych elementów stylu art deco.
Z ciekawości przejrzałam oferty na jednym z najpopularniejszych polskich serwisów aukcyjnych i znalazłam sporo ciekawych mebli oraz dodatków - zarówno pochodzących z okresu międzywojennego, jak i będących ich wierną kopią.

Charakterystyczne meble jadalni oraz salonu okresu międzywojennego

Kredens J.Halabala

Serwantki, bufety i kredensy to największe meble z tego okresu. Serwantka to dwuczłonowa szafka składająca się z szerszej podstawy z półkami lub szufladami ukrytymi za drzwiami oraz oszklonej nadstawy. Powstały z myślą o ekspozycji szkła oraz porcelany. Mają opływowe lub lekko zgeometryzowane linie, nogi w kształcie kloców i wygięte w łuk. Kredens przyjmuje kształt formę podłużnej szafy o kształcie prostopadłościanu, czasem z oszkloną, niewielką poziomo usytuowaną witryną. Przeznaczony był do przechowywania obrusów i nakryć stołowych.

Serwantka

Barek

Bufet

Pośrodku jadalni najczęściej królował stół - najczęściej okrągły, choć zdarzały się owalne i prostokątne. Były to meble rozsuwane, przy których mogło zasiąść co najmniej 12 osób. Wielkość stołu regulowano poprzez dodawanie pośrodku tzw. wkładów. W skład garnituru stołowego wchodzi oprócz stołu, komplet 6-12 krzeseł oraz dwóch foteli. 

proj. Jindrich Halabala

Krzesła do jadali mają zazwyczaj oparcia pełne, tapicerowane, a do ich obicia używano tkanin lnianych, wełnianych i żakardowych w charakterystyczne geometryczne wzory. 

W okresie międzywojennym na stołach królowała porcelana z Ćmielowa, platery sygnowane znakiem wytwórni Frageta i Norblina oraz szkła z huty Niemen.

Serwis Płaski do białej kawy B.Wendorf Ćmielów lata 30.

Cukiernica tzw. Kula J.Keilowa, sygn. Norblin

Cukiernica J.Keilowa sygn. Norblin

J. Keilowa sygn. Norblin

Sypialnia w okresie dwudziestolecia międzywojennego

Na sypialnię przeznaczano najbardziej przestronny i nasłoneczniony pokój w całym domu. Najważniejszym meblem było oczywiście łóżko. Drewniane, z wysokim materacem na sprężynach (produkowane od lat 20. XX wieku) oraz metalowe, w którym materac z końskiego włosia leżał na siatce sprężynowej lub ramie z cienkich listew. 

 Sprzętem nierozłącznie związanym z łóżkiem są stoliki, zwane szafkami nocnymi, ustawiane po dwóch jego stronach u wezgłowia. Najczęściej kwadratowe lub prostokątne. Kolejny ważny sprzęt to toaletka. W okresie art deco modne były dwa rodzaje. Pierwszy typ - szafkowy - posiada duże, prostokątne lustro wbudowane w dwie, niskie szafki z szufladami. Szafki mogą być otwarte lub zamknięte. 

Drugi typ toaletki posiada owalne bądź okrągłe lustro, przymocowane do podłużnej szafki - otwartej lub zamkniętej. W niektórych wersjach umieszczano także szufladki na blacie w sąsiedztwie lustra. Przed toaletką ustawiano taboret, prosty lub w formie gondoli. Oświetlenie toaletki to zazwyczaj para kinkietów umieszczona po obu stronach lustra. 

 Na toaletce nie mogło zabraknąć kompletu szkieł toaletowych, w skład którego wchodziły: flakon na perfumy z fantazyjnym korkiem, waporyzator z pompką oraz liczne rynienki na drobiazgi. Szkła mogą być bezbarwne, zielone, różowe, pomarańczowe czy kobaltowe.